ေရ … လူ ့ဘ၀မွာ ေန ့စဥ္သံုး … သူမရိွရင္ အဆင္မေျပ … ။ ေရ ကို ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ လို အပ္ေနၾကသည္ …။ လိုအပ္ေနတဲ့ ေနရာမွာ ေရက ပံုစံအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ ျဖည့္ဆည္းေပးေနရသည္္ … ။
ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ ေရ ေၾကာင့္ ဆႏၵျပခဲ့ဖူးတယ္ လို ့ ေျပာရင္ ခင္ဗ်ားတို ့ အံ့ၾသသြားၾကမလား … ။တကယ္ပါ … ကၽြန္ေတာ္ ေရ အတြက္ တိုက္ပြဲ ၀င္ခဲ့ဖူးပါတယ္ …။
အထက္အညာေဒသ … ေရရွားတဲ့ ေဒသ .. ခုေခတ္လို တံဆိပ္အမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ ့ေရသန္ ့လို ့စာတမ္းထိုးထားတဲ့ ေရသန့္ဗူးေတြ ေဖာေဖာသီသီ မရိွေသးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ နယ္က စာသင္ေက်ာင္းေတြမွာ ေက်ာင္းသားေတြအတြက္ ေသာက္ေရကို ေက်ာင္းက စီမံေပးၾကတယ္ … ။ ေက်ာင္းသားေတြက အလွည့္က် ေရျဖည့္ရတယ္ …။ တြင္းေရကို ပိုက္နဲ ့ သြယ္ၿပီး ေရစစ္ကန္မွာ တဆင့္ခံၿပီး ေလွာင္ထားေပးတာကို ေက်ာင္းသားေတြက ေရ အိုးနဲ ့ အလွည့္က် သယ္ၾကရတယ္… ။ တစ္ေန ့ … ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ့ ရက္စြဲတစ္ခုမွာ … ေက်ာင္းမွာ ေသာက္ေရ အခက္အခဲ ျဖစ္သြားတယ္…။ ေရတြင္းေၾကာင့္လား .. ေရစစ္ကန္ ေၾကာင့္လား .. ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ပါ …။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသည္ကေတာ့ ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားမ်ားအတြက္ ေရ ျပတ္လပ္ သြားသည္မွာ တစ္ပတ္ခန္ ့ ၾကာျမင့္ သြားသည္ …။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ နယ္မွာ အိမ္က ေရဗူး.. နွင့္ ေက်ာင္းတက္ေသာ အေလ့အက်င့္ ကလည္းမရိွ … အနီးအနားရြာမ်ားမွ လာေရာက္ ပညာသင္ယူရေသာ ေက်ာင္းသားမ်ားလည္း ရိွသျဖင့္ ေရ ျပတ္လပ္ေသာ ျပသနာ ေၾကာင့္ ေက်ာင္းသားမ်ား အလြန္ ဆင္းရဲဒုကၡေရာက္ၾကရသည္ …။
ေရျပတ္လပ္မႈ တစ္ပတ္ျပည့္တဲ့ ေန ့… ကၽြန္ေတာ္ ေမ့မရတဲ ့ေန ့ … အဲဒီေန ့ ေန့လယ္ခင္း ထမင္းစားဆင္းခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ပၪၥမတန္း စာသင္ခန္းထဲကို ေက်ာင္းသားႀကီး ငါးေယာက္ခန္ ့ ၀င္လာပါတယ္ …။
“ အားလံုး … နားေထာင္ေပးပါ”
အရပ္ျမင့္ျမင့္ မ်က္ခံုး ေကာင္းေကာင္း … နဲ ့ ေက်ာင္းသားႀကီးရဲ့ ေအာင္ျမင္ခန့္ညားတဲ့ အသံ၀ါႀကီးနဲ ့ အေရာင္ေတာက္ေနတဲ့ မ်က္လံုးေတြ ေအာက္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ အားလံုး ၿငိမ္က်သြားပါတယ္ …။
“ ညီေလး .. ညီမေလးတို ့ … မင္းတို ့မွာ ေရ … ေသာက္စရာ ပါလား..”
“ မပါပါဘူး” သံၿပိဳင္ ေအာ္လိုက္ၾကတယ္..။
“ ငါတို ့ေက်ာင္းမွာ ေရျပတ္လပ္ေနတာၾကာၿပီဆိုတာ မင္းတို ့အသိပဲ …”
“ ငါတို ့ ေက်ာင္းသားေတြ ေရငတ္ေနတာ .. သည္းခံေနလာခဲ့တာ တစ္ပတ္ရိွသြားၿပီ … ငါတို ့ရဲ့ ဆရာဆရာမေတြကလည္း ထိေရာက္ေအာင္ မစြမ္းေဆာင္ေပးနိုင္ဘူး…။ ဒီေတာ့ ငါတို ့ ခံစားေနရတာကို ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို တင္ျပဖို ့လို တယ္…။ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္း သြားေျပာရင္ အေရးတယူ ေဆာင္ရြက္ေပးမွာမဟုတ္ဘူး…။ ဒီေတာ့ ငါတို ့ အမ်ားစုရဲ့ ဆႏၵကို အမ်ားစုကိုယ္တိ္ုင္ ေဖာ္ထုတ္ျပသရမယ္…။ မင္းတို ့သိထားရမွာက ငါတို ့ဟာ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးကို ကလန္ကဆန္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး… ငါတို ့ရဲ့ အခက္အခဲကို ရိုးသားစြာ တင္ျပတာျဖစ္တယ္…။ ဒီေတာ့ မင္းတို ့ရဲ့ အမူအယာဟာ ရိုးသား ယဥ္ေက်းဖို ့ လိုတယ္…။ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ေရာက္ရင္ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရံုးခန္းေရွ ့မွာ ငါတို ့ရဲ့ အခက္အခဲကို သြားေတာင္းဆိုၾကမယ္…။ ငါတို ့နဲ ့အတူ လိုက္မယ့္ ညီငယ္ .. ညီမငယ္ေတြက ေက်ာက္သင္ပုန္းေပၚမွာ ေရးထားတဲ့ စာကို ေသခ်ာ က်က္မွတ္ခဲ့ပါ …”
သင္ပုန္းေပၚမွာ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ေရးေပးေသာစာကို ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာ လိုက္ကူးလိုက္ပါသည္ …။ ထိုေက်ာင္းသားကပဲ ေက်ာင္းသားအားလံုးကူးၿပီးခ်ိန္ ေလာက္မွာ ျပန္ဖ်က္သြားပါသည္ …။
ညေနပိုင္း စာသင္ခ်ိန္မ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ကုန္ခဲလွပါသည္ …။ ဆရာမ၏ သင္ၾကားမႈမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ့ လႈပ္ရွားေနတဲ့ စိတ္ကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိုင္ျခင္းမရိွ …။ ကူးယူထားေသာစာကို ေမ့မသြားေအာင္ စိတ္ထဲက ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ ရြတ္ဆိုေနခဲ့သည္ …။
ဒီလိုနဲ ့ ညေန ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ အတန္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အခန္းေရွ ့တြင္ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားကို ေစာင့္ေနခဲ့ၾကသည္ …။ ေက်ာင္းသားႀကီးမ်ားဦးေဆာင္ၿပီး ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရံုးခန္းေရွ မွာ ေနရာ ယူလိုက္ၾကသည္ …။
ဆရာႀကီး၏ အခန္းတံခါး ေစ့ထားေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့သည္ …။
အားလံုးေနရာ တက်ျဖစ္သြားခ်ိန္တြင္ …
“စ..”
“ေရ … ေရ … ေရ ေပးပါ
ေရ ၾကည္ျပတ္လို ့ မေနနိုင္
ေခြယိုင္လို ့သာ လဲ ပါေပါ့
ရံုးခန္းထဲက ဆရာႀကီး ( အသံကိုဖိ … အံႀကိတ္ကာ ေအာ္မိသည္ )
ေက်ာင္းသားေတြကို ထြက္ၾကည့္ပါဦး..” ( အသံကုို မိုင္ကုန္တင္ကာ ေအာ္လိုက္ၾကသည္)
ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီး ရံုးခန္းထဲက ထြက္လာမည္ေလာဟု ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္ယမ္းကာ ေမွ်ာ္ၾကည့္မိေသးသည္ ..။
ေက်ာင္း၀န္ထမ္းမ်ားက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ၾကည့္ၿပီး ၾကံရာမရသည့္ မ်က္နွာမ်ားျဖင့္ ရံုးခန္းထဲသို ့ ၀င္သြားၾကသည္ …။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၅ ေခါက္မွ် ေအာ္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ဒု – ေက်ာင္းအုပ္ထြက္လာကာ ေရ.. အျမန္ဆံုး အဆင္ေျပေစရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာဆိုကာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို အိမ္ျပန္ေစခဲ့သည္ …။
ေနာက္တစ္ေန ့ ေန့လယ္ခင္းတြင္ ေသာက္ေရ အဆင္ေျပစြာ ေသာက္သံုးနုိင္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း အတန္းပိုင္ဆရာမက ေျပာၾကားခဲ့ပါသည္ ..။ ေရျပသနာ ေျပလည္သြားေလၿပီ …။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတာင္းဆိုမႈနွင့္ ဆိုင္သည္မဆိုင္သည္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခုထိမသိခဲ့ပါ …။ သို ့ေသာ္ .. ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတာင္းဆို ခဲ့ၾကသည္ … ကၽြန္ေတာ္တို ့ရရိွခဲ့ၾကသည္… ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေက်နပ္ခဲ့ၾကသည္ …။
အခု ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ခဲ့ၿပီ…။ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ က အျဖစ္ကို ျပန္ေတြးကာ ကၽြန္ေတာ္ျပံဳးမိသည္ …။ တဆက္တည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္ အံံ့ၾသမိျပန္သည္ …။ အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးက ႀကိမ္လံုးနဲ ့ ထြက္ရိုက္မွာ … မိဘထံ တိုင္စာပို ့မွာ … ေနာက္ဆံုး ေက်ာင္းထုတ္ခံရမွာ… အဲဒါေတြကို စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကျခင္းမရိွဘဲ အေရးဆိုခဲ့မိတဲ့ အတြက္ အံ့ၾသမိသည္ …။ လက္ရိွမွာ ၉ တန္းေက်ာင္းသား ကၽြန္ေတာ့္သားကို ေက်ာင္းစာကိုသာ စိတ္၀င္တစားသင္ယူရန္.. အျခားမည္သည့္ အေရးကိုမွ စိတ္မ၀င္စားရန္ ကၽြန္ေတာ္ တတြတ္တြတ္ ဆံုးမေနတတ္သည္ မဟုတ္ပါလား…။ ကၽြန္ေတာ့္သားကလည္း ဆယ္တန္းေအာင္လွ်င္ နိုင္ငံျခားမွာ ေက်ာင္းသြားတက္ဖို ့… ေကာင္မေလးမ်ားနဲ ့ ခ်က္တင္းထိုင္ဖို ့ … ဆရာ..ဆရာမ အလစ္.. မွာ နားကပ္တစ္ဖက္ကို ခိုးတပ္ဖို ့ … ပိတ္ရက္မွာ dancer သင္တန္းတက္ဖို ့ က လြဲလို ့ ကၽြန္ေတာ္စိုးရိမ္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ားကို ေယာင္လို ့မွ စိတ္မ၀င္စားသည့္ အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ရင္ေအးစြာ … ရင္ေလးစြာ သက္မခ်ရေပါင္းလဲ မနည္းေတာ့ …။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလယ္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀တုန္းကလို သတိၱမ်ိဳး ရိွမေနေတာ့တာ ေသခ်ာပါသည္…။ အဲဒီတုန္းကလို အေျခအေနမ်ိဳး … အခုေနၾကံဳႀကိဳက္လာလွ်င္ … ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းဆို၀ံ့ပါေတာ့မလား … ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေရေသာက္စရာမရိွလွ်င္ ကိုယ့္တံေထြးကိုယ္ မ်ိဳခ်ကာ ႀကိတ္မွိတ္ သည္းခံေနနိုင္မည္လား … တရားသေဘာပါပဲလို ့ သေဘာထားကာ ျဖစ္ပ်က္ .. ရႈမွတ္ေနမိမည္လား… ငယ္ရြယ္ေသာ လူငယ္ေလးမ်ားကို .. ေတာင္းဆိုၾကပါ.. ေတာင္းဆိုၾကပါ … ေဘးကေန အားေပးေနပါတယ္… လို ့ တိုက္တြန္းမိမည္လား… မေသခ်ာပါ …။ လူဆိုတာ အသက္ႀကီးလာေလ… သတၱိနည္းလာေလ… အတၱႀကီးလာေလ… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တတ္လာေလပဲ… ဟုမွတ္ယူရမည္လား… အသက္ႀကီးလာေလ… ဆင္ျခင္တံုတရား ျပည့္၀လာေလ… ေတြးေခၚစဥ္းစားတတ္လာေလ … အရာရာကို နားလည္ေပးနိုင္ဖို ့… တရားနဲ ့ေျဖနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္လာေလ လို ့ပဲ… မွတ္ယူလိုက္ရမလား … ကၽြန္ေတာ္ မေ၀ခြဲတတ္ပါ …။ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ …။ ကၽြန္ေတာ္ သိတာကေတာ့ ေလာေလာဆယ္ အေတြးေတြနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ ေရငတ္ေနပါသည္…။
ေရ … ေရ … ေရ ေပးပါ … .။ ။
Filed under: Pieces |
Layma's World 
အစ္မေလးမေရ
ေသေသခ်ာခ်ာဖတ္သြားပါတယ္ဗ်ာ။
က်ေနာ္က ကြန္႔မန္႔ေကာင္းေကာင္းမေရးတတ္လို႔..။
အသင့္အတင့္ႏွလံုးသြင္းတတ္တဲ႔ အစ္မႀကီး ေပ်ာ္ရႊင္ခ်မ္းေျမ႕ပါေစဗ်ာ..။
“အသက္ႀကီးလာေလ… သတၱိနည္းလာေလ… အတၱႀကီးလာေလ…ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တတ္လာေလပဲ”
အမ်ားစုကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလိုပဲ ထင္တယ္ဗ်ာ.။ ကိုယ္တိုင္ေတာ့ အဲဒီလို မျဖစ္ေအာင္ အဲဒါရဲ့ လံုးလံုး ဆန္႔က်င္ဘက္ တရားကို ရွာႏိုင္မွ တစ္ကယ့္ ၿငိမ္းခ်မ္းမႈ ကိုရႏိုင္လိမ့္မယ္ထင္တယ္ဗ်ိဳ႕. 🙂
မမေရ… ေဝေလးကေတာ့
အသက္ႀကီးလာေလ… သတၱိနည္းလာေလ… အတၱႀကီးလာေလ… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တတ္လာေလ..
အဲလုိပဲထင္တယ္။
အသက္ႀကီးလာေလ… ဆင္ျခင္တံုတရား ျပည့္၀လာေလ… ေတြးေခၚစဥ္းစားတတ္လာေလ … အရာရာကို နားလည္ေပးနိုင္ဖို ့… တရားနဲ ့ေျဖနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္လာေလ..
ဒါကေတာ့ကုိယ့္ကုိကိုယ္ဆင္ေျခေပးနည္းတစ္မ်ိဳးပဲထင္တယ္မမေရ…
လူေတြကအသက္ၾကီးေလအတၱၾကီးေလပဲ။ကုိယ့္အတၱကုိသူမ်ားမျမင္ေအာင္ခ်ိဳးႏွိမ္ဖံုးကြယ္
တတ္ၾကတဲ့ပညာေတြလည္းအလုိလုိတတ္လာၾကတာပဲ….
အရမ္းေကာင္းတဲ့ပို႕စ္မမ..
ေရ …ဆိုတာ ဥပမာေပးထားတာလားး အဲ့ဒါဘာလဲဆိုေတာ့ သိသလိုလို မသိလိုလိုနဲ ့ မသိ တသိေပါ့ 🙂 သိပ္မေပါက္ျပန္ဘူး ဒီအေဒၚၾကီး အထာနဲ ့ အားၾကီးေရးတယ္ သားတို ့က တံုးပါတယ္ဆို 😛
တံြေတြးကို က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳခ်တဲ့သူေတြမ်ားေနတာေတာ့ အေသအခ်ာေပါ့..
အဲဒီအထဲမွာ ညိဳလည္းပါေနတယ္.. း(
water water !
အင္း… ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ….
ဟုတ္ေတာ့လဲဟုတ္တယ္။
ဟုတ္လဲဟုတ္ဘူးေပါ့။
မဟုတ္တဟုတ္ပဲလား…
အာ.. သိေတာ့ဘူး 😛
ေရဘူးပဲ ေပးခဲ့ေတာ့မယ္။
PMG Alpine ႏွစ္ဘူးလံုးေပးခဲ့တယ္ 😀
လူဆိုတာ အသက္ႀကီးလာေလ… သတၱိနည္းလာေလ… အတၱႀကီးလာေလ… ကိုယ့္ကိုယ္ကို ခ်စ္တတ္လာေလပဲ… ဟုမွတ္ယူရမည္လား… အသက္ႀကီးလာေလ… ဆင္ျခင္တံုတရား ျပည့္၀လာေလ… ေတြးေခၚစဥ္းစားတတ္လာေလ … အရာရာကို နားလည္ေပးနိုင္ဖို ့… တရားနဲ ့ေျဖနိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားတတ္လာေလ လို ့ပဲ… မွတ္ယူလိုက္ရမလား … ကၽြန္ေတာ္ မေ၀ခြဲတတ္ပါ …။ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါ …။
……….
မသိဘူး မေလးမရယ္.. အခုေတာ့ မီ မြန္းေနတယ္။
အဲဒီတုန္းက ေက်ာင္းအုပ္ၾကီးနဲ႔ ေက်ာင္းသားၾကီးေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္သလဲ?
ေရ..ေရ..ေရ.
ေရဟာမရွိမျဖစ္လိုအပ္တဲ့အရာတစ္ခုပါ..
ေလးမေရ.. ေသခ်ာနဲ႔ ၂ ေခါက္တိတိဖတ္သြားတယ္။ ေနာက္ဆုံးစာပုိဒ္ေလး သေဘာက်တယ္။ အခုေတာ့ ေရရဖုိ႔ မေတာင္းဆုိၾကေတာ့ပဲ ေရၾကည္ရာ ျမက္ႏုရာဆုိသလို ေရရွိတဲ့ဆီကုိပဲ ေျပာင္းေရႊ႕ကုန္ၾကျပီေနာ္.. ဘာလုိဆက္ေျပာရမလဲေတာင္ မသိေတာ့ပါဘူး ညီမရယ္.. 😦
ေလးမေရ
ဖတ္ျပီးတာေတာ့ ၾကာျပီဗ်ာ…ဖြင့္ဆို႐ွင္းျပတဲ့ ေနရာမွာ မကြ်မ္းက်င္လို႔ ဘာေရးရမွန္း မသိလို႔ ခုမွေရးတာ…ေကာင္းတယ္ဗ်ာ…ေနာက္လည္း ထပ္ေရးပါ…ဒါမ်ိဳးေလးေတြ….က်န္းမာပါေစ