သူရဲေကာင္းမ်ား နွင့္ ေတြ ့ဆံုျခင္း …(ပ)

ေလးမ ရဲ့ … အပိုင္းအစ (၃) ထဲက … ေနာက္ထပ္ အတိုအစေလး တစ္ခုကို … ဆြဲထုတ္လိုက္ပါတယ္ …။ ၂၁.၈.၉၇ ဆိုတဲ့ ရက္စဲြေလးနဲ ့… out of date ျဖစ္ေနတဲ့ post ေလးကို … blog မွာ … အမွတ္တရ ေနရာေပး လိုက္ပါ တယ္… ။

 

“သူရဲေကာင္းမ်ား နွင့္ ေတြ ့ဆံုျခင္း …”

သူမသည္ လြန္စြာလွပေသာ ၀တ္စံုျဖဴကို ၀တ္ဆင္ထား၏ … ။ ဆံပင္မ်ားကို က်စ္ဆံျမီးေသးေသး ေလးမ်ား က်စ္ထားျပီး … အျဖဴေရာင္ ဦးထုပ္ကို ေဆာင္းထား၏ … ။ သို့ေသာ္ လွပလြန္းေသာ သူမနဲ့ မထိုက္တန္ ေလာက္ေအာင္ပင္ … သူမေရာက္ရိွေနေသာ ေနရာက လြင္ထီးေခါင္ျပင္ တစ္ခု … ျဖစ္လို့ ေနသည္ … ။

“ မိုး… မိုး….မိုးပြင့္…” ဟု သူမအား ထစ္ေငါ့စြာ ေခၚလိုက္သည့္ အသံသည္ သူမ နားယဥ္ျပီး … အသံျဖစ္၏ ။ အသံရွင္မွာလည္း သူမ မ်က္မွန္းတန္းမိသူ တစ္ေယာက္ ျဖစ္သည္ … ။ သို့ေသာ္ မည္သူမွန္းမသိ … ။ “ငါ….” …. ထုိသူက နႈတ္ခမ္းကို အနည္းငယ္စူ၍ … စိတ္ေကာက္ သေယာင္ျပဳကာ … ခပ္ေစာင္းေစာင္း အေနအထားျဖင့္ မေက်နပ္ဟန္ျပ၏ … ။ သူ ့ေက်ာ၌ ေလးႏွင့္ ျမွားကို လြယ္ထား၏ … ။ အို… ဒီအသံ … ဒီဟန္ ေတြကို သူမ စြဲလန္းခဲ့ရသည္ပဲ …. သူ ့ကို သူမ ေကာင္းေကာင္း သိတာေပါ့ … ေကာင္းကင္မွာ ပ်ံေနတဲ့ ငွက္ကို … ထိေအာင္ ပစ္နိုင္တဲ့ ျမွား၀ိဇၨာ တစ္ေယာက္ေလ …။

“ က်င့္ကိုကို … မဟုတ္လားဟင္ …”

ထိုသူသည္ ကေလးတစ္ေယာက္လို ျမဴးေပ်ာ္သြားျပီး … “ မင္း ငါ့ကို ဘာလို့ ေမ့ေနရတာလဲ … ” ဟု အျပစ္တင္၏ … ။ သူမကိုယ္တိုင္လဲ သူမ၏ မွတ္ဥာဏ္ကို က်ိန္ဆဲ လိုက္မိ သည္ … ။

“ က်င့္ကိုကို … ဘာလာ လုပ္တာလဲ …”

“ မင္းကို လာေခၚတာေပါ့ … ”

“ မိုးပြင့္ကို ……. ၊ ဘယ္ျဖစ္မလဲ ….၊ ရွင္က မြန္ဂိုဘုရင္ရဲ့ ေရႊဓါးသမက္ပဲ … ”

“ အာ…… ငါမွ မင္းသမီးကို မခ်စ္ဘဲ … ”

“ ဒါဆို …ရွင္ဘယ္တရားမလဲ …၊ သူ ့မွာေတာ့ ရွင့္ကို ခ်စ္လိုက္ရတာ ….ကၽြန္မ မ်က္ျမင္ပဲ….”

“ မိုးပြင့္ … မင္း…ငါ့ ကိုမုန္းသလား …”

“မမုန္းပါဘူး … ရွင့္ကို ဘယ္ေတာ့မွ မုန္းမွာမဟုတ္ဘူး …. ဒါေပမယ့္ …”

“ မမုန္းရင္ ဆက္မေျပာနဲ့ ….၊ ငါနဲ့ လိုက္ခဲ့ …” ေျပာေျပာဆိုဆို သူမလက္ကို ဆြဲ၍ ေခၚ၏ … ။

“ဟိတ္ေကာင္ … ေကာက်င့္ … မင္းဘာလုပ္တာလဲ … ငါအသက္ရွင္ေနသေရြ့ ညီမေလးကို မင္းမပိုင္ရဘူး…”

အသံနဲ့ အတူ လ်င္ျမန္စြာ ေရာက္လာတဲ့ အနီေရာင္ ၀တ္စံုနဲ့ လူကို သူမ ေသခ်ာၾကည့္ လိုက္မိသည္ … ။ ေျဖာင့္စင္းေသာ ဆံပင္ရွည္ရွည္မ်ားႏွင့္ ထိုသူက … နႈတ္ခမ္းနွစ္လႊာကို တင္းတင္းေစ့၍ … သူမတို့အား မ်က္ေမွာင္ က်ံဳ ့ကာ ၾကည့္ေနသည္ … ။ တစ္ဖက္လူကို ရင္ဆိုင္ရန္ အသင့္ျဖစ္ေနေသာ … ရဲရင့္ေသာ…သတၱိရိွေသာ … ထိုသူရဲေကာင္းကို သူမ မမွတ္မိဘဲ … ေနပါ့မလား…။

“ အစ္ကို ….”

သူမသည္ ပထမလူ၏ လက္ထဲမွ ရုန္းထြက္ရန္ … ၾကိဳးစား လိုက္သည္ … ။ သို့ေသာ္ သူက မလႊတ္… တင္းက်ပ္စြာ ဆုပ္ကိုင္ထား၏ … ။

“ က်န္ေက်ာင္း … မင္း … ၀င္မရႈပ္နဲ့ … ”

“ ေကာင္းျပီေလ … ညီမေလး…ဆံုးျဖတ္ပါ … ”

သူမ မည္သို့ ဆံုးျဖတ္ရမည္နည္း … ။ မည္သူ ့ကို သူမေရြးခ်ယ္ ရမည္နည္း … ။ တစ္ဖက္မွာကလည္း သူမ အေျဖကို စိုးရိမ္တၾကီး နားစြင့္ေနတဲ့ သနားစဖြယ္ မင္းမႈထမ္း က်န္ေက်ာင္း …၊ တစ္ဖက္ကလည္း … “.. မင္းက ငါနဲ့ အရင္ဆံုးေတြ ့ခဲ့တာပါ …” ဆိုတဲ့ လူရိုးကေလး ေကာက်င့္ … ။ သူမ မည္သူ ့ကိုေရြးထိုက္ပါ သနည္း ..။

ထိုအခိ်န္၌ …

“ မမိုးရယ္ … မင္းေရြးခ်ယ္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း… စဥ္းစားသင့္ပါတယ္ … ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခင္ဗ်ားရင္ထဲမွာ တစ္ေနရာစာ ရခဲ့တာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ …”

ဘုရားေရ … ေဖးေလး ေရာက္လာျပန္ျပီ … ။ ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ … မေသမသပ္ စည္းထားတဲ့ ဆံပင္ေတြက ကပိုကရို ၀ဲက်ေနတဲ့ အႏွိမ္ခံ သိုင္းသမားေလးကို သူမ ဥေပကၡာမျပဳနိုင္ပါ … ။ သူ ့ခမ်ာ ၀ူတန္ ေတာင္ေပၚ မွာ … အားလံုးရဲ့ အနိုင္က်င့္မႈကို ခံခဲ့ရသည္ … ။ သိုင္းပညာကို သင္ခ်င္လြန္း၍ အမ်ားတကာ အိပ္ေမာက် ခ်ိန္မွ သင္ခဲ့ရသည္ … ။ ေမြးကတည္းက အေမကိုလည္းမျမင္ဘူး … အေဖကိုလည္း ေခၚခြင့္မရခဲ့သည့္ သူ ့ဘ၀ကို သူမ အလြန္ သနားမိသည္ … ။

အစ္ကို က်န္ နွင့္ ေကာက်င့္ၾကား ဆံုးျဖတ္ရခက္ေနခ်ိန္မွာ ကရုဏာသက္ဖြယ္ ထိုလူငယ္ေလးက ပါ၀င္ လာျပန္သည္ … ။ သူမ မဆံုးျဖတ္တတ္ေတာ့ပါ … ။ တကယ္ေတာ့ သူမ ထို သံုးေယာက္လံုးကို … မပစ္ နိုင္ပါ …။

“ ကၽြန္မ မေရြးခ်ယ္တတ္ေတာ့ဘူး …၊ ရွင္တို့အားလံုး ျပန္ၾကတာပဲ ေကာင္းပါတယ္….”

လက္ေညာင္းသြားျပီ… ေနာက္ေန ့မွ ဆက္ေတာ့မည္ …..။